10
په هپتادێن مریدان ایسّائے سر و سۆج
(مَتّا 10:1–15؛ مَرکاس 6:7–13)
1 چه اِشیا رَند، هُداوندێن ایسّایا دگه هپتاد مرید گچێن کرت و هما شهر و مێتگان که رئوگی اَت، چه وتا پێسر، دو دوا راهی داتنت و
2 گۆن آیان گوَشتی: «کِشار باز اِنت، بله رُنۆک کمّ. پمێشکا گۆن کِشارئے واهندا دَزبندی بکنێت و بلۆٹێت که په وتی کِشاران رُنۆک دێم بدنت.
3 برئوێت، که من شمارا گوَرگانی ڈئولا، گُرکانی نیاما رئوانَ کنان.
4 وتی سات و سپرا گۆن وت، نه زَرتورَگ و لۆت و پێلک بزورێت و نه چئوَٹ و سواس. راها، گۆن کَسێا گێشێن تئیارجۆڑی مکنێت.
5 «هر لۆگێا که رئوێت ائولا بگوَشێت: ‹اے لۆگئے مردم دْراه و اێمِن باتنت›.
6 چه آ لۆگئے مردمان، اگن کَسے سُهل و اێمنیئے لۆٹۆک اِنت، شمئے اے اێمنیئے واهگ په آییا رسیت و اگن آ نکرزیت، شمئے اے واهگ پدا په شما پِرَ ترّیت.
7 هما یکّێن لۆگا بدارێت و لۆگ په لۆگ مرئوێت. هرچے که شمارا په ورگا داتِش، بوَرێت و بنۆشێت، چیا که کار کنۆک وتی رۆزیگئے هکدار اِنت.
8 «هر شهرێا که رئوێت و آ شهرئے مردم شمارا وشّ‌آتکَ کننت، گڑا هرچے که په ورگا کارنت، بوَرێت.
9 هما شهرئے نادْراهان دْراه کنێت و مردمان بگوَشێت که هُدائے بادشاهی نزّیک اِنت.
10 بله اگن شهرێا شتێت که آ شهرئے مردمان شمارا وشّ‌آتک نکرت، گڑا چه اۆدا در بیاێت و هما شهرئے رَهسران هرکَسا که گندێت، آیان بگوَشێت:
11 ‹شمئے شهرئے هما دَنز که مئے پادان لگّتگ، ما آ دَنزان همِدا چَنڈێن و تکێنێن، تانکه اے دَنز شاهدی بدئینت که ما هُدائے وشّێن کُلئو په شما آورت. بله بزانێت که هُدائے بادشاهی نزّیک اِنت.›
12 باور کنێت، جُست و پُرسئے رۆچا سُدومئے مردمانی سزا چه آ شهرئے مردمانی سزا و اَزابا آسانتر و کمترَ بیت.
ایسّائے بَژن
(مَتّا 11:20–24)
13 «بَژن و اَپسۆز په شما، او کُرازینئے مردمان! بَژن و اَپسۆز په شما، او بئیت‌سئیدائے مردمان! هما مۆجزه و اَجِکّایی که من شمئے نیاما پێش داشتگ‌اَنت، اگن سور و سئیدونئے شهران پێش بداشتێننت، گڑا اۆدئے مردمان هما وهدا وتی گناهانی پشۆمانیئے پۆشاک گوَرا کرتگ‌اَت و پُرانی سرا نِشتگ‌اتنت.
14 جُست و پُرسئے رۆچا، سور و سئیدونئے مردمانی سِزا چه شمئے سِزا و اَزابا آسانتر و کمترَ بیت.
15 او کَپَرناهومئے مردمان! شما چست کنگ و آسمانا برگَ بێت؟ هچبر! تَهتَرونئے جُهلانکیان سَرْشَکونَ بێت.
16 «اگن کَسے شمئے هبران گۆش بداریت، آ منی هبران هم گۆشَ داریت. هرکَس شمارا ممَنّیت، آ منا هم نمَنّیت و منی نمَنّۆک آییا هم نمَنّیت که منا راهی داتگ.»
17 ایسّائے هپتادێن مرید گۆن شادهی پِر ترّتنت و گوَشتِش: «او هُداوند! چه تئیی نامئے زۆراکیا، جِنّ هم مئے هُکما مَنّنت.»
18 ایسّایا درّاێنت: «من شئیتان دیست که گْرۆکێئے ڈئولا چه آسمانا کپت.
19 من شمارا هما واک و اِهتیار داتگ که مار و زومّ و دژمنئے سجّهێن واک و کدرتا لگتمال بکنێت. هچ چیزّ شمارا تاوان داتَ نکنت و نُکسانَ نرسێنیت.
20 بله په اِشیا دِلوشّ مبێت که جِنّ شمئے هُکما مَنّنت، شمئے دِلوشّی اے ببیت که نامۆ آسمانا نبیسگ بوتگ.»
ایسّائے شادمانی
(مَتّا 11:25–27؛ 13:16–17)
21 هما دمانا، گۆن پاکێن روها گَل و شادان، ایسّایا گوَشت: «او پت، زمین و آسمانئے هُدابُند! ترا سَتا کنان و ساڑایان که تئو اے راز و هبر چه زانتکار و هۆشمندان چێر داتنت و کۆدکانی سرا پَدّر کرتنت. او پت! تئو چه وتی رزا و واهگا اے ڈئولا کرت.
22 سجّهێن چیزّ، پتا منی دستا داتگ‌اَنت. اَبێد چه پتا، هچکَس چُکّا نزانت، همے ڈئولا، اَبێد چه چُکّا و هما مردمان که چُکّ بلۆٹیت پتا په آیان پَدّر بکنت، دگه هچکَس پتا نزانت.»
23 پدا ایسّایا په اِهوت و هَلوتا دێم گۆن مریدان کرت و گوَشتی: «بَهتاور اَنت هما چمّ که هرچے شما دیستگ آ هم بگندنت.
24 من شمارا گوَشان، بازێن پئیگمبر و بادشاهانی واهگ و مُراد همے بوتگ که هرچے شما گِندگا اێت آیان هم بدیستێن، بله ندیستِش و هرچے شما اِشکنگا اێت آیان هم بِشکُتێن بله نه‌اِشکتِش.»
نێکێن سامِریئے مِسال
(مَتّا 22:34–40؛ مَرکاس 12:28–31)
25 چه شَریَتئے کازیان یکّے، ایسّائے کِرّا آتک و په آییئے چَکّاسا جُستی کرت: «او استاد! من چۆن بکنان که نمیرانێن زِندئے واهند ببان؟»
26 ایسّایا پَسّئو دات: «شَریَتا چے نبشته اِنت، چه آییئے وانگا تئو چے سرپدَ بئے؟»
27 آییا پَسّئو دات: «وتی هُداوندێن هُدایا، په دل، گۆن سجّهێن جان و ساه، گۆن سجّهێن وس و واک و گۆن سجّهێن پَهم و پِگرا، دۆست بدارو همساهگا هم وتی جندئے پئیما مِهر بکن.»
28 ایسّایا گوَشت: «تئو شَرّ گوَشتگ، همے ڈئولا بکن، ترا اَبدمانێن زِندَ رَسیت.»
29 نون شَریَتئے زانۆگرا په اے سئوَبا که پێش بداریت آییا شَرّێن جُستے کرتگ، چه ایسّایا پدا جُست کرت: «گڑا، منی همساهگ کئے اِنت؟»
30 آییئے پَسّئوا، ایسّایا چُش گوَشت: «یَهودی مردے چه اورْشَلیما دێم په اَریهائے شهرا رئوگا اَت. راها، دُزّان گپت و آییئے مال و مَڈّی پُلِت و آییئے پُچّ و پۆشاک پَچ گپتنت، جت، لَٹّ و کُٹّ و نێمزَدگ کرت و راهئے سرا دئور دات و شتنت.
31 بے گَت و گُمانا، چه همے راها یک دینی پێشواے گوَزگا اَت، وهدے اے مردی دیست، وتی راهی تاب دات و گوَست.
32 همے ڈئولا، مزنێن پرستشگاهئے هِزمتکارے هم چه همے راها گوَزگا اَت، وهدے آ مردی دیست گوَست و شت.
33 بله رَندترا، سامِری کئومئے یک مردے چه اۆدا گوَزان، همے جاگها رَست. وهدے آ مردی دیست، آییئے سرا بَزّگی بوت،
34 آییئے کِرّا آتک و ٹَپّی گۆن شراب و ٹێل درمان کرت و بستنت، وتی اۆلاکا سوار کرت، یک کاروانسراێا آورت و آییئے هئیالداری‌ای کرت.
35 دومی رۆچا، کاروانسرائے هُدابُندی دو دینار دات و گوَشتی: ‹اے مردئے هئیالداریا بکن، اگن چه اے زَرّان گێشتر پَکار بوت پِر ترّگئے وهدا ترا دئیان.›»
36 گڑا ایسّایا چه هما شَریَتئے زانۆگرا جُست کرت: «تئو چے گوَشئے، چه آ سئیێنان کجامیا گۆن اے زَدَگ و ٹَپّیگێن مردا وتی همساهگی زِمّهواری سَرجم کرت؟»
37 آییا پَسّئو دات: «هما که آییئے سرا بَزّگی بوت.» ایسّایا گوَشت: «برئو تئو هم اَنچش بکن.»
ایسّا، مَریم و مَرتائے لۆگا
38 ایسّا و آییئے مرید، گوَزان و پَند جنان، آتک و مێتگێا رَستنت. اۆدا، مَرتا نامێن جنێنێا ایسّا وتی لۆگا مهمان کرت.
39 مَرتایا مَریم نامێن گهارے هست‌اَت که په هُداوندێن ایسّائے هبرانی گۆش دارگا آییئے پادانی دێما نِشت.
40 بله مَرتا که مهمانیئے کارانی چِن و لانچا دَزگٹّ اَت، ایسّائے کِرّا آتک و گوَشتی: «او هُداوند! ترا اے هبرئے پرواه نێست که منی گهارا منا کار کنگا تهنا یله داتگ؟ بگوَشی منا کُمک بکنت.»
41 بله هُداوندێن ایسّایا پَسّئو دات: «مَرتا، او مَرتا! تئو بازێن کار و بارانی سرا وتا نگران و دِلتَپَرکهَ کنئے،
42 بله تهنا یک چیزّ زلورت اِنت. مَریما هما گهترێن په وت گچێن کرتگ که چه آییا پَچ گِرگَ نبیت.»