15
دِلپاکی
(مَرکاس 7:1–23)
1 رندا، چه اورْشَلیما آتکگێن لهتێن پَریسی و شَریَتئے زانۆگر ایسّائے کِرّا آتک و گوَشتِش:
2 «تئیی مرید چیا مئے پت و پیرُکی رهبندا پرۆشنت و چه ورگا پێسر دستَ نشۆدنت؟»
3 آیانی پَسّئوا گوَشتی: «شما چیا په وتی دۆد و رهبندانی دارگا هُدائے هُکمانَ پرۆشێت؟!
4 هُدایا گوَشتگ: وتی پت و ماتا شرپ و اِزَّت بدئے و هرکَس که وتی پت و ماتا زا و دْوا بدنت، باید اِنت کُشگ ببیت.
5 بله شما گوَشێت: ‹اگن کَسے وتی پت یا ماتا بگوَشیت: «هما کُمک که من باید اِنت شمارا بداتێن، آ من هُدائے راها کُربانیگ کرتگ،»
6 نون زلورت نه‌اِنت آ وتی پت و ماتا شرپ بدنت.› شما په وتی دۆد و رهبندانی دارگا هُدائے هبرا پرۆشێت.
7 او دورو و دوپۆستێن مردمان! اِشئیا نبیا چه هُدائے نێمگا شمئے بارئوا شَرّ گوَشتگ:
8 اے مردم دپا منا سَتا دئینت، بله دلِش چه من باز دور اِنت.
9 آ مُپتا منا پرستشَ کننت و مردمانی جۆڑێنتگێن راه و رَهبندان سۆجَ دئینت.»
10 ایسّایا مردم وتی کِرّا لۆٹت و گوَشتنت: «گۆش بدارێت و سرپد ببێت.
11 آ چیزّے که دپا رئوت مردما ناپاکَ نکنت، بله هما چیزّ که چه دپا درَ کئیت مردما ناپاکَ کنت.»
12 نون مرید آییئے کِرّا آتکنت و گوَشتِش: «زانئے که تئیی اے هبران پَریسی تئورێنتگ‌اَنت؟»
13 ایسّایا پَسّئو دات: «هر نهالے که منی آسمانی پتا نکِشتگ، اَلّما گوَجگَ بیت.
14 شما آیان بئے مکنێت، آ کۆرانی کۆرێن رهشۆن اَنت، وهدے یک کۆرے دومی کۆرا راها شۆنَ دنت گڑا دوێن چاتا کپنت.»
15 پِتْرُسا گوَشت: «اے مِسالئے مانایا مارا سرپد کن.»
16 ایسّایا گوَشت: «شما اَنگت همینکدر ناسرپد اێت؟
17 نزانێت هرچے که دپا رئوت، لاپا مانَ بیت و پدا چه رۆتان درَ کئیت.
18 بله هرچے که چه دپا درَ کئیت، بێها چه دلا پادَ کئیت و همے چیزّ انسانا ناپاکَ کنت.
19 چیا که بدێن پِگر و هئیال، هۆن و کۆش، زِنا، بێننگی، دُزّی، درۆگێن شاهدی و کُپر، چه دلا چستَ بنت.
20 اے سجّهێن، مردما ناپاک و پلیتَ کننت، بله اگن کَسے گۆن نشُشتگێن دستان وَرَگ بوارت، سِلّ و ناپاکَ نبیت.»
درکئومێن جنێنێئے باور
(مَرکاس 7:24–30)
21 ایسّایا آ جاگه یله دات و سور و سئیدونئے سرڈگارا شت.
22 کَنئانی جنێنے که همۆدئے مردمے اَت آتک و کوکّاری کرت: «او هُداوند، او داوود بادشاهئے چُکّ! ترا منی سرا بَزّگ بات. پلیتێن روهے منی جنکا سکّ آزارَ دنت.»
23 بله ایسّایا جوابے ندات. نون مریدان دَزبندی کرت: «اِشیا یَل کن، گلّێنی، مئے رَندا کپتگ و باز کوکّار کنگا اِنت.»
24 ایسّایا دَرّاێنت: «من بَسّ په بنی اِسراییلئے گارێن مێشان راه دئیگ بوتگان.»
25 گڑا جنێن آییئے پادان کپت و گوَشتی: «او هُداوند! منا کُمک کن.»
26 گوَشتی: «چه چُکّانی دستا نانئے پَچ گِرگ و کُچکانی دێما دئور دئیگ شَرّ نه‌اِنت.»
27 جنێنا گوَشت: «او هُداوند! بله کُچک وتی واهندانی پرزۆنگئے سرارۆکێن نَگَنئے ٹُکّرانَ ورنت.»
28 گڑا ایسّایا آییئے پَسّئوا گوَشت: «او بانُک! تئیی باوَر مُهر و رێدگ اِنت، پمێشکا هما ڈئول که تئو لۆٹئے اَنچشَ بیت.» هما دمانا آییئے جنک دْراه بوت.
بازێن مردمانی دْرهبکشی
29 ایسّایا آ جاگه اِشت و شت، چه جَلیلئے مَزَن‌گوَرمئے تئیابا گوَست و یک کۆهێئے سرا سر کپت و نِشت.
30 بازێن مردمے آییئے کِرّا آتک، لَنگ، کۆر، مُنڈ، لِلّ و دگه هر پئیمێن نادْراهِش، ایسّائے دێما آورتنت و ایسّایا دْراه کرتنت.
31 وهدے مردمان دیست که گُنگ هبر کنگا اَنت، مُنڈ دْراه بئیگا اَنت، لَنگ تَرّگا اَنت و کۆر گِندگا اَنت، گڑا اِسراییلی هئیران بوتنت و وتی هُدااِش ستا و سنا کرت.
چار هزار مردما وراک دئیگ
(مَرکاس 8:1–10)
32 ایسّایا وتی مرید لۆٹت و گوَشتنت: «منا اے مردمانی سرا بَزّگَ بیت، سئے رۆچ اِنت منی کِرّا اَنت و نون په ورگا هچِّش نێست. گۆن شدیگێن لاپا اِشان رُکست کنگَ نلۆٹان، چۆ مبیت که راها بتُسنت و بکپنت.»
33 مریدان درّاێنت: «اے بَرّ و گیابانا په اینچُک مردمئے وراکا، نان چه کجا بیارێن؟»
34 گڑا ایسّایا چه مریدان جُست کرت: «شمارا چُنت نان گۆن؟» گوَشتِش: «هپت نان و لهتێن هُردێن ماهیگ.»
35 آییا مردم زمینئے سرا نندگئے هُکم داتنت.
36 گڑا هپتێن نان و ماهیگی زرتنت، هُدائے شُگری گپت، نانی چُنڈ چُنڈ کرت و مریدانی دستا داتنت و مریدان مردمانی سرا بهر کرتنت.
37 سجّهێنان سێرا وارت و رندا چه سر آتکگێن نانانی چُنڈان، مریدان هپت سَپت پُرّ کرت.
38 چار هزار مردێنا وراک وارت، آیان جنێن و چُکّ هم گۆن اَت.
39 مردمانی رُکست کنگا رَند، ایسّا بۆجیگا نِشت و مَگَدَنئے سرڈگارا شت.