Ёў 10
1 Абрыдла мне жыцьцё маё, стану я наракаць на сябе і гаварыць у горычы душы маёй!
2 Скажу я Богу: “Не асуджай мяне, а пакажы мне, за што Ты мяне так судзіш?
3 Ці добрым Табе здаецца тое, што Ты прыгнятаеш і ганьбіш твор рук Тваіх, а радзе бязбожных спрыяеш?
4 Ці Ты маеш вочы цялесныя, або як чалавек бачыць, так і Ты бачыш?
5 Ці ж дні Твае — як дні чалавечыя, і гады Твае — як гады чалавека,
6 што Ты шукаеш няправеднасьць маю і даведваешся грахі мае.
7 Хоць Ты ведаеш, што я нічога благога не зрабіў, але няма нікога, хто б з рукі Тваёй мог выцягнуць мяне.
8 Рукі Твае зрабілі мяне і ўфармавалі мяне, але Ты раптам губіш мяне.
9 Памятай, прашу, што Ты з гліны зрабіў мяне. Чаму зноў у парахно мяне вяртаеш?
10 Ты выліў мяне як малако, і як сыр, зьляпіў мяне.
11 У скуру і цела Ты апрануў мяне, зьвязаў мяне косткамі і жыламі,
12 абдарыў мяне жыцьцём і любоўю, і апека Твая сьцерагла дух мой.
13 Хоць гэта хаваў Ты ў сэрцы Тваім, аднак я ведаю, што яно было ў душы Тваёй.
14 Калі б я саграшыў, Ты б убачыў, і не пакінуў бы грэху майго без пакараньня.
15 Гора мне, калі б я стаўся ліхім, але хоць бы і быў праведны, дык і тады не падыму галавы, насычаны зьдзекамі і горам.
16 Калі я падымуся, Ты, як леў, ловіш мяне, і зноў паказваеш мне веліч Тваю.
17 Ты ставіш сьведкаў Тваіх супраць мяне і павялічваеш гнеў Твой на мяне, і кары Твае будуць спадаць на мяне.
18 Навошта выводзіў Ты з улоньня мяне? Лепш бы я памёр, калі яшчэ ніводнае вока ня бачыла мяне!
19 Няхай бы я быццам ня быў, і з улоньня пайшоў бы ў магілу.
20 Ці ж не кароткія дні жыцьця майго? Дык прабач Ты мяне, каб крыху прасьвятлела аблічча маё,
21 пакуль я пайду, і не вярнуся, у зямлю цемры і ценю сьмерці,
22 у зямлю начнога змроку і ценю сьмерці, дзе бязладзьдзе і сьвятло нібы ноч”».