57
1-2 Þennan sálm orti Davíð þegar hann flýði inn í hellinn undan Sál. (Sjá 1. Sam. 22:1‑2 og 24:1‑9).
Ó Guð, vertu mér náðugur, því að ég treysti þér. Ég vil leita skjóls undir vængjum þínum uns storminn hefur lægt.
3 Ég hrópa til Guðs hins hæsta, hans sem leysir öll mín mál.
4 Hann sendir mér hjálp frá himnum og frelsar mig vegna elsku sinnar og trúfesti. Hann mun bjarga mér frá lygurum sem sitja um líf mitt.
5 Ég er umkringdur ofstopamönnum – glefsandi úlfum. Tennur þeirra eru hvassari en örvar og spjót og tungurnar beittari en sverð!
6 Drottinn, lofað sé nafn þitt á himnum! Láttu dýrð þína líka birtast á jörðu!
7 Óvinir mínir hafa lagt gildru fyrir mig. Þeir hafa grafið mér gryfju. Ég er mæddur og kvíðinn. En! Eitt veit ég: Þeir munu sjálfir falla í hana!
8 Guð minn, nú er hjarta mitt rótt og ég treysti þér. Ég vil lofa þig!
9 Rís þú nú upp, sál mín!
10 Vakna þú harpa og gígja! Bjóddu morgunroðann velkominn með söng! Allir landsbúar heyra þakkargjörð mína.
11 Ég vil syngja þér lof meðal þjóðanna.
12 Miskunn þín er há eins og himinninn og trúfesti þín nær til skýjanna.
13 Þú ert hærri en hæstu himnar, ó, Guð. Láttu dýrð þína breiðast yfir gjörvalla jörðina.