1 Alles heeft zijn uur; Voor al wat er onder de hemel gebeurt, is er een vaste tijd: 2 Een tijd van baren, en een tijd van sterven; Een tijd van planten, en een tijd van ontwortelen; 3 Een tijd van moorden, en een tijd van genezen; Een tijd van afbreken, en een tijd van opbouwen; 4 Een tijd van schreien, en een tijd van lachen; Een tijd van rouwen, en een tijd van dansen. 5 Een tijd van stenen wegwerpen, een tijd van stenen rapen; Een tijd van omhelzen, en een tijd van gescheiden zijn; 6 Een tijd van zoeken, en een tijd van verliezen; Een tijd van bewaren, en een tijd van verspillen; 7 Een tijd van scheuren, en een tijd van naaien; Een tijd van zwijgen, en een tijd van spreken; 8 Een tijd van beminnen, en een tijd van haten; Een tijd van oorlog, en een tijd van vrede. 9 Wat heeft de zwoeger dan nog voor nut Van de moeite, die hij zich getroost? 10 Ik begreep, hoe God aan de mensen hun taak heeft gegeven, Om er zich mee af te tobben. 11 Al wat Hij maakte, is goed op zijn tijd; En al heeft Hij ook de eeuwigheid gelegd in het hart van den mens, Toch kan de mens de daden van God Niet van het begin tot het einde doorgronden. 12 Zo begreep ik, dat er niets beter is voor den mens, Dan zich verheugen en zich te goed doen in het leven. 13 Want als iemand kan eten en drinken En van al zijn zwoegen genieten, Dan is dat een gave van God! 14 Ik begreep, dat al wat God doet, voor altijd blijft; Daar kan men niets aan toevoegen of van afdoen: God maakt het zo, dat men Hem vreest. 15 Wat thans bestaat, was er reeds lang; En wat er zijn zal, bestond al vroeger; Want God zoekt wat voorbij is, telkens weer op. 16 Ook zag ik onder de zon, Dat het onrecht zetelt op de plaats van het recht, En de boze op de plaats van den vrome. 17 Maar ik dacht bij mijzelf: Eens zal God den vrome en den boze richten; Want ieder ding en ieder werk heeft bij Hem zijn tijd. 18 Maar als ik mijn gedachten over de mensen liet gaan, Zag ik, dat zij wel door God zijn geschapen, Maar feitelijk gelijk zijn aan het dier; 19 Want mens en dier hebben hetzelfde lot. De één moet sterven even goed als de ander; Want beiden hebben zij dezelfde adem. De mens heeft niets vóór boven het dier; Waarachtig, alles is ijdelheid! 20 Zij gaan beiden naar dezelfde plaats; Beiden kwamen zij voort uit stof, En beiden keren zij terug tot stof. 21 Wie weet of ‘s mensen levensadem opstijgt naar boven, En die van het dier naar beneden gaat in de grond? 22 Zo begreep ik, dat er niets beter is voor den mens, Dan te genieten van zijn werken; want dat komt hem toe. Wie toch kan hem zekerheid geven Van wat de toekomst hem brengt?