1 Zie, Jahweh ontvolkt En vernielt de aarde; Hij keert haar onderstboven, Verstrooit haar bewoners! 2 Het zal den priester vergaan als het volk, Den slaaf als zijn meester, Slavin als gebiedster, Verkoper als koper, Borger als lener, Schuldeiser als schuldenaar. 3 Ja, de aarde wordt geheel ontvolkt, En schoongebezemd heel en al; Want Jahweh heeft het gezegd, Dit woord gesproken. 4 De aarde treurt en verkwijnt, De wereld verwelkt en versmacht, De hemel vergaat met de aarde. 5 Want de aarde is onder haar bewoners bezoedeld: Ze hebben de wet overtreden, de geboden verkracht, Verbroken het eeuwig verbond. 6 Daarom verslindt de vervloeking de aarde, En moeten haar bewoners het boeten; De bewoners der aarde worden verteerd, Weinig mensen blijven er over. 7 De wijntros kwijnt, de wingerd versmacht, Wat dartel is, zucht; 8 Het gejubel der pauken verstomt, Weg is het vrolijk gejoel, het juichen der citers; 9 Men drinkt geen wijn meer bij gezang, De drank smaakt bitter aan den drinker. 10 De steden liggen in puin en verlaten, Alle huizen gesloten, versperd; 11 In de straten gejammer om wijn, Weg alle vreugd en blijdschap op aarde! 12 In de steden zijn enkel puinhopen over, De poorten liggen vertrapt en verbrijzeld. 13 Ja, zó zal het wezen op aarde Te midden der volken: Als na het afslaan van de olijven, Als bij ‘t nalezen op het eind van de oogst! 14 Dan zal men jubelen, En de grootheid van Jahweh bezingen! Men juicht in het westen, 15 Tot aan de grens van het oosten: Brengt eer aan Jahweh Op de kusten der zee, Aan de Naam van Jahweh, Israëls God! 16 En van het einde der aarde horen wij zingen: Glorie den vrome! Maar er wordt ook geroepen: Ik ben verloren, Wee mij, verloren! De afvalligen vallen, De verraders storten verraderlijk neer. 17 Verschrikking, kuilen en strikken Voor u, bewoners der aarde. 18 Wie de verschrikking ontvlucht, Hij valt in de kuil; Wie de kuil nog ontsnapt, Wordt in de strikken gevangen! Ja, de sluizen des hemels Staan boven al open. De fundamenten der aarde worden geschokt; 19 De aarde gaat splijten en bersten, Versplintert en scheurt, Wankelt en tuimelt, 20 Waggelt als een beschonkene, Sliert heen en weer als een hangmat. Haar misdaden drukken haar neer, Ze valt, en staat niet meer op. 21 Op die dag zal Jahweh bestraffen Het hemels heir in de lucht, Met de vorsten der wereld op aarde. 22 Ze worden gebonden, gesperd in een kuil, In een kerker gevangen, Voor lange tijden gestraft! 23 De maan zal blozen, de zon zich schamen, Want Jahweh der heirscharen zal heersen als Koning Op de berg Sion, in Jerusalem; En voor zijn oudsten zal zijn heerlijkheid stralen!