1 Job antwoordde, en sprak: 2 Luistert aandachtig naar wat ik ga zeggen; En dat uw troost zich daartoe bepale! 3 Laat mij uitspreken op mijn beurt, Wanneer ik klaar ben, kunt ge spotten! 4 Heb ik me soms over mensen beklaagd, Of heb ik geen grond, om mismoedig te zijn? 5 Ziet mij aan, en staat verstomd, En legt uw hand op de mond! 6 Wanneer ik er aan denk, sta ik verbijsterd, En huivert mijn vlees: 7 “Waarom blijven de bozen in leven Worden zij oud en groeien in kracht?” 8 Hun kroost gedijt voor hun aanschijn, Hun geslacht houdt stand voor hun ogen; 9 Hun huizen zijn veilig en zonder vrees, Gods roede valt er niet op neer. 10 Hun stier bespringt en bevrucht, Hun koeien kalven en hebben geen misdracht; 11 Als een kudde laten ze hun jongens naar buiten, En hun kinderen springen rond. 12 Ze zingen bij pauken en citer, Vermaken zich bij de tonen der fluit; 13 Ze slijten hun dagen in weelde, En dalen in vrede ten grave. 14 Toch zeggen ze tot God: Blijf verre van ons, We willen uw wegen niet kennen! 15 Wat is de Almachtige, dat we Hem zouden dienen; Wat baat het ons, te smeken tot Hem? 16 Ligt hun geluk niet in hun eigen hand, Bemoeit Hij Zich wel met de plannen der bozen? 17 Hoe dikwijls gaat de lamp der bozen wel uit, En stort er rampspoed op hen neer? Hoe dikwijls vernielt Hij de slechten in zijn toorn, Grijpen de weeën hen aan in zijn gramschap; 18 Worden zij als stro voor de wind, Als kaf, opgejaagd door de storm? 19 Gij zegt: God wreekt zijn misdaad op zijn kinderen, En zal hem zo zijn wraak laten voelen! 20 Maar zijn eigen ogen moesten zijn rampspoed aanschouwen, Zelf moest hij de toorn van den Almachtige drinken! 21 Want wat bekommert hij zich om zijn gezin na zijn dood, Wanneer het getal zijner maanden ten einde is? 22 Zou men soms God de les willen lezen, Hij, die de hemelingen richt? 23 En de een gaat dood, geheel voldaan, Volkomen gelukkig en rustig, 24 Zijn lenden vol vet, Het merg in zijn beenderen nog fris. 25 De ander sterft met een verbitterd gemoed, Zonder ooit het geluk te hebben gesmaakt! 26 Tezamen liggen ze neer in het stof, Door de wormen bedekt! 27 Zeker, ik ken uw gedachten, En de bedenkingen, die gij tegen mij aanvoert; 28 Gij zegt: “Waar is het huis van den tyran, Waar de tent, waar de bozen in wonen?” 29 Hebt gij de reizigers dan nooit ondervraagd, Of aanvaardt gij hun getuigenis niet: 30 “De boze blijft gespaard op de dag van verderf, En ontsnapt op de dag van de gramschap!” 31 Wie houdt hem zijn wandel voor ogen, Wie zet hem betaald wat hij deed? 32 Hij wordt ten grave gedragen, En een tombe houdt er de wacht. 33 Zacht ligt hij neer Op de kluiten in het dal; Heel de wereld trekt achter hem aan, Talloos velen lopen uit voor zijn stoet. 34 Wat is uw vertroosting dus schraal, Uw antwoord anders dan leugens!