1 Elifaz van Teman nam het woord, en sprak: 2 Zullen wij het woord tot u richten, tot u, zo verslagen? Maar wie zou zijn woorden kunnen bedwingen? 3 Zie, zelf hebt ge velen terecht gewezen, En slappe handen gesterkt; 4 Uw woorden hebben struikelenden opgericht, Knikkende knieën hebt ge spierkracht verleend: 5 Maar nu het ú overkomt, nu zijt ge verslagen, Nu het ú treft, verbijsterd! 6 Was dan uw vroomheid niet uw hoop, Uw onberispelijke wandel niet uw vertrouwen? 7 Denk eens na: wie kwam ooit onschuldig om, Of waar ter wereld werden rechtvaardigen verdelgd? 8 Ik heb altijd gezien: Die onheil ploegen En rampspoed zaaien, die oogsten ze ook! 9 Door Gods adem gaan ze te gronde, Door zijn ziedende gramschap komen ze om: 10 Het gebrul van den leeuw en het gehuil van den luipaard verstomt. De tanden der leeuwenwelpen worden stuk gebroken; 11 De leeuwin komt om bij gebrek aan prooi, De jongen van de leeuwinnen worden uiteen gejaagd! 12 Eens drong een woord in het diepste geheim tot mij door En mijn oor ving er het gefluister van op. 13 Het was in een nachtgezicht, uit dromen geboren, Wanneer een diepe slaap de mensen bevangt: 14 Schrik en siddering grepen mij aan, En al mijn beenderen rilden van angst; 15 Een ademtocht streek langs mijn gelaat, En deed mijn haren ten berge rijzen. 16 Daar stond er één voor mij, Wiens gelaat ik niet kon herkennen; Een gestalte zweefde voor mijn oog, En ik hoorde het fluisteren van een stem: 17 Is een mens ooit rechtvaardig voor God, Een mensenkind rein voor zijn Schepper? 18 Zie, zelfs op zijn dienaars kan Hij niet bouwen, Zelfs in zijn engelen ontdekt Hij gebreken. 19 Hoeveel te meer in hen, die lemen hutten bewonen, Wier fundament in het stof is gelegd, En die als motten worden doodgetrapt, 20 Van ‘s morgens tot ‘s avonds te pletter gedrukt; Die zonder dat men er acht op slaat, Voor eeuwig vergaan; 21 Die, als hun tentpin wordt uitgerukt, Gaan sterven, eer zij het weten!