32
1 «ای آسمان گوش بگیر تا بگویم،
و ای زمین سخنان مرا بشنو!
2 تعلیم من مثل باران خواهد بارید
و مانند شبنم بر زمین خواهد نشست.
کلام من مثل قطره‌های باران بر سبزهٔ تازه،
و مانند نم‌نم باران بر گیاهان فرو خواهد ریخت.
3 نام خداوند را ستایش خواهم کرد،
و قوم او عظمت وی را وصف خواهند نمود.
4 خداوند همچون صخره‌ای است
و اعمالش کامل و عادل،
اوست خدای امین و دادگر،
از گناه مبرا و با انصاف.
5 «قوم او فاسد شده، باعث ننگ او گشته‌اند،
آنها دیگر فرزندان او نیستند، بلکه قومی هستند کجرو و نافرمان.
6 ای قوم احمق و نادان!
آیا اینچنین از خدوند خود قدردانی می‌کنی؟
آیا او پدر و خالق تو نیست؟
آیا او نبود که تو را به وجود آورد؟
7 «روزهای گذشته را به یاد آر،
از پدران خود بپرس تابه تو بگویند،
از مشایخ سؤال کن تا به تو جواب دهند.
8 آنگاه که خدای متعال، زمین را میان قومها تقسیم کرد،
آنگاه که انسانها را منتشر ساخت،
او مرزهای آنها را تعیین نمود،
برحسب تعداد بنی‌اسرائیل.
9 «زیرا قوم اسرائیل متعلق به خداوندند؛
و یعقوب میراث خاص اوست.
10 او اسرائیل را در بیابان خشک و سوزان یافت،
او را در برگرفت و از او مراقبت کرد،
و مانند مردمک چشم خود از او محافظت نمود،
11 درست مانند عقابی که جوجه‌هایش را به پرواز درمی‌آورد،
و بالهای خود را می‌گشاید تا آنها را بگیرد و با خود ببرد.
12 او قوم خود را خودش رهبری نمود
و هیچ خدای دیگری با وی نبود.
13 خداوند به آنها کوهستانهای حاصلخیز بخشید
تا از محصول آنها سیر شوند.
او به ایشان عسل از میان صخره،
و روغن از میان سنگ خارا داد.
14 بهترین گاوان و گوسفندان را به آنان بخشید
تا از آنها شیر و کرهٔ فراوان به دست آورند.
قوچهای فربه باشان و بزها،
عالیترین گندمها و مرغوبترین شرابها را به آنها عطا فرمود.
15 «اما یِشورون سیر شده، یاغی گشت،
فربه و تنومند و چاق شده،
خدایی را که او را آفریده بود ترک نمود،
و ”صخرهٔ نجاتِ“ خود را به فراموشی سپرد.
16 آنها با بت‌پرستی قبیح خود،
خشم و غیرت خداوند را برانگیختند.
17 به بتها که خدا نبودند قربانی تقدیم کردند
به خدایان جدیدی که پدرانشان هرگز آنها را نشناخته بودند،
خدایانی که بنی‌اسرائیل آنها را پرستش نکرده بودند.
18 آنها خدایی را که ”صخره“ شان بود
و ایشان را به وجود آورده بود، فراموش کردند.
19 «وقتی خداوند دید که پسران و دخترانش چه می‌کنند،
خشمگین شده از آنان بیزار گشت.
20 او فرمود: ”آنها را ترک می‌کنم تا هر چه می‌خواهد بر سرشان بیاید،
زیرا آنها قومی یاغی و خیانتکار هستند.
21 آنها با پرستش خدایان بیگانه و باطل،
خشم و غیرت مرا برانگیختند،
من نیز آنها را با قومهای بیگانه و باطل
به خشم و غیرت می‌آورم.
22 خشم من افروخته شده، زمین و محصولش را خواهد سوزانید،
و تا اعماق زمین فرو رفته، بنیاد کوهها را به آتش خواهد کشید.
23 بلایا بر سر ایشان خواهم آورد
و تمام تیرهای خود را به سوی ایشان پرتاب خواهم کرد.
24 آنها را با گرسنگی و تب سوزان
و مرض کشنده از پای در خواهم آورد.
جانوران وحشی را به جان آنها خواهم انداخت
و مارهای سمی را خواهم فرستاد تا ایشان را بگزند.
25 در بیرون، شمشیرِ دشمنان، کشتار خواهد کرد
و در درون خانه‌ها وحشت حکمفرما خواهد بود.
مردان و زنان جوان، کودکان و پیران،
همگی نابود خواهند شد.
26 می‌خواستم آنها را به کلی هلاک کنم،
به طوری که یاد آنها نیز از خاطرها محو گردد،
27 ولی فکر کردم که شاید دشمنان بگویند:
«قدرت ما بود که آنها را نابود کرد نه قدرت خداوند.»“
28 «اسرائیل قومی است نادان و بی‌فهم.
29 ای کاش شعور داشت
و می‌فهمید که چرا شکست خورده است.
30 چرا هزار نفرشان از یک نفر،
و ده هزار نفرشان از دو نفر شکست خوردند؟
زیرا ”صخرهٔ“ ایشان، ایشان را ترک کرده بود،
خداوند ایشان را به دست دشمن تسلیم نموده بود.
31 حتی دشمنانشان نیز می‌دانند که
صخره‌شان مانند صخرهٔ ما نیست.
32 دشمنان اسرائیل مانند مردم سدوم و عموره فاسدند،
مثل درختانی می‌باشند که انگور تلخ و سمی به بار می‌آورند،
33 مانند شرابی هستند که از زهر مار گرفته شده باشد.
34 «خداوند می‌فرماید: ”آنچه دشمنان کرده‌اند نزد من ذخیره شده
و در خزانه‌های من مختوم گردیده است.
35 من به موقع آنها را مجازات خواهم کرد.
انتقام و جزا از آنِ من است.
به‌زودی آنها خواهند افتاد،
زیرا روز هلاکت ایشان نزدیک است.“
36 «خداوند به داد قومش خواهد رسید
و بر بندگانش شفقت خواهد فرمود،
وقتی ببیند که قوت ایشان از بین رفته
و برای برده و آزاد رمقی نمانده است.
37 خداوند به قومش خواهد گفت:
”کجا هستند خدایان شما،
«صخره‌هایی» که به آنها پناه می‌بردید
38 و چربی قربانیها را به آنان می‌خوراندید
و شراب برای نوشیدن به آنها تقدیم می‌کردید؟
بگذارید آنها برخیزند و به شما کمک کنند
و برای شما پناهگاه باشند.
39 بدانید که تنها من خدا هستم
و خدای دیگری غیر از من نیست.
می‌میرانم و زنده می‌سازم،
مجروح می‌کنم و شفا می‌بخشم،
و کسی نمی‌تواند از دست من برهاند.
40 من که تا ابد زنده هستم،
دست خود را به آسمان برافراشته، اعلام می‌کنم
41 که شمشیر براق خود را تیز کرده،
بر دشمنانم داوری خواهم نمود.
از آنها انتقام خواهم گرفت
و کسانی را که از من نفرت دارند مجازات خواهم کرد.
42 تیرهایم غرق خون دشمنان خواهند شد،
شمشیرم گوشت کشته‌شدگان و اسیران را خواهد درید
و به خون آنها آغشته خواهد گشت،
سرهای رهبران آنها پوشیده از خون خواهند شد.“
43 «ای آسمانها، با او شادی کنید،
و ای همهٔ فرشتگان خدا او را پرستش نمایند!
ای قومها با قوم او شادی کنید،
فرشتگان خدا در او تقویت یابند؛
زیرا او انتقام خون بندگانش را خواهد گرفت.
او از دشمنان خود انتقام خواهد گرفت،
کسانی را که از او بیزارند سزا خواهد داد،
و قوم و سرزمین خود را از گناه پاک خواهد ساخت.»
44-45 وقتی که موسی و یوشع کلمات این سرود را برای قوم اسرائیل خواندند،
46 موسی به قوم گفت: «سخنانی را که امروز به شما گفتم، در دل خود جای دهید و به فرزندان خود دستور دهید تا به دقت از تمام قوانین خدا اطاعت کنند؛
47 زیرا این قوانین کلماتی بی‌ارزش نیستند، بلکه حیات شما هستند. از آنها اطاعت کنید تا در سرزمینی که در آن طرف رود اردن تصرف خواهید کرد عمر طولانی داشته باشید.»
48 همان روز خداوند به موسی گفت:
49 «به کوهستان عباریم واقع در سرزمین موآب مقابل اریحا برو. در آنجا بر کوه نبو برآی و تمام سرزمین کنعان را که به قوم اسرائیل می‌دهم، ببین.
50 سپس تو در آن کوه خواهی مرد و به اجداد خود خواهی پیوست همان‌طور که برادرت هارون نیز در کوه هور درگذشت و به اجداد خود پیوست،
51 زیرا هر دو شما در برابر قوم اسرائیل، کنار چشمهٔ مریبهٔ قادش واقع در بیابان صین، حرمت قدوسیت مرا نگه نداشتید.
52 سرزمینی را که به قوم اسرائیل می‌دهم، در برابر خود، خواهی دید ولی هرگز وارد آن نخواهی شد.»