شرارت انسان و نیکی خداوند
مزمور ۳۶
برای رهبر سرایندگان. مزمور داوود، خدمتگزار خداوند.
1 گناه در عمق دل انسان شرور لانه کرده است و هیچ ترسی از خدا ندارند.
2 او چنان از خود راضی است که نمی‌تواند گناهش را ببیند و از آن رویگردان شود.
3 سخنانش شرارت‌آمیز و مملو از دروغ است؛ حکمت و نیکی در وجودش نیست.
4 به راههای کج می‌رود و از کارهای خلاف دست نمی‌کشد.
5 محبت تو، ای خداوند، تا به آسمانها می‌رسد و وفاداری تو به بالاتر از ابرها!
6 عدالت تو همچون کوههای بزرگ پابرجاست؛ احکام تو مانند دریا عمیق است. ای خداوند، تو حافظ انسانها و حیوانات هستی.
7 خدایا، محبت تو چه عظیم است! آدمیان زیر سایهٔ بالهای تو پناه می‌گیرند.
8 آنها از برکت خانهٔ تو سیر می‌شوند و تو از چشمهٔ نیکویی خود به آنها می‌نوشانی.
9 تو سرچشمهٔ حیات هستی؛ از نور تو است که ما نور حیات را می‌بینیم!
10 خداوندا، محبت تو همیشه بر کسانی که تو را می‌شناسند باقی بماند و نیکویی تو پیوسته همراه راست‌دلان باشد.
11 نگذار متکبران به من حمله کنند و شروران مرا متواری سازند.
12 ببینید چگونه بدکاران افتاده‌اند! آنها نقش زمین شده‌اند و دیگر نمی‌توانند برخیزند!