غزل غزلهای سلیمان
1
1 غزل غزلهای سلیمان.
محبوبه
2 مرا با لبانت ببوس، زیرا عشق تو دلپذیرتر از شراب است.
3 تو خوشبو هستی و نامت رایحهٔ عطرهای دل‌انگیز را به خاطر می‌آورد؛ عجیب نیست که دختران شیفتهٔ تو می‌شوند.
4 مرا با خود بِبَر، بیا تا از اینجا دور شویم. پادشاه مرا به حجلۀ خود ببرد.
دوستان
تو مایۀ شادی و سرور ما هستی؛ عشق تو را بیش از شراب می‌ستاییم.
محبوبه
شایسته است که تو را تحسین کنند.
5 ای دختران اورشلیم، من سیاه اما زیبا هستم، همچون چادرهای قیدار و خیمه‌های سلیمان.
6 به من که سیاه هستم اینچنین خیره مشوید، زیرا آفتاب مرا سوزانیده است. برادرانم بر من خشمگین شده مرا فرستادند تا در زیر آفتاب سوزان از تاکستانها نگاهبانی کنم، و من نتوانستم از تاکستان خود مراقبت نمایم.
7 ای محبوب من، به من بگو امروز گله‌ات را کجا می‌چرانی؟ هنگام ظهر گوسفندانت را کجا می‌خوابانی؟ چرا برای یافت تو، در میان گله‌های دوستانت سرگردان شوم؟
دوستان
8 ای زیباترین زن دنیا، اگر نمی‌دانی، رد گله‌ها را بگیر و به سوی خیمه‌های چوپانان بیا و در آنجا بزغاله‌هایت را بچران.
9 ای محبوبهٔ من، تو همچون مادیان ارابهٔ فرعون، زیبا هستی.
10 گونه‌هایت با گوشواره‌هایت چه زیباست، گردنت با جواهراتش چه دلرباست.
11 ما برایت گوشواره‌های طلا با آویزه‌های نقره خواهیم ساخت.
محبوبه
12 آنگاه که پادشاه بر سفرۀ خویش نشسته بود، اتاق از رایحۀ عطر من پر شد.
13 محبوب من که در سینه‌هایم آرمیده، رایحه‌ای چون مُر خوشبو دارد.
14 محبوب من مانند شکوفه‌های حنا است که در باغهای عِین جِدی می‌رویند.
محبوب
15 تو چه زیبایی، ای محبوبهٔ من! چشمانت به زیبایی و لطافت کبوتران است.
محبوبه
16 ای محبوب من، تو چه جذاب و دوست داشتنی هستی! سبزه‌زارها بستر ما هستند
17 و درختان سرو و صنوبر بر ما سایه می‌افکنند.