๓๐
๑ แต่มาบัดนี้พวกเขาหัวเราะเยาะฉัน
เขามีอายุน้อยกว่าฉัน
และเขามีพ่อซึ่งฉันไม่ต้องการแม้จะให้มาช่วย
พวกสุนัขเฝ้าฝูงแกะของฉัน
๒ พวกเขาจะช่วยอะไรฉันได้
คนที่อ่อนกำลังอย่างนั้น
๓ ทั้งลำเค็ญและหิวโหย ในยามค่ำคืน
พวกเขาแทะกินดินแห้งในที่ร้างอันแร้นแค้น
๔ พวกเขาเก็บพันธุ์ไม้และใบจากพุ่มไม้ในทะเลทราย
และรากไม้ซากเป็นอาหาร
๕ พวกเขาถูกขับไล่ออกจากหมู่คน
ชุมชนตะโกนไล่พวกเขาไปเหมือนไล่ขโมย
๖ พวกเขาต้องอาศัยอยู่ตามหน้าผาที่เชิงเขา
ในรูใต้ดินและถ้ำหิน
๗ พวกเขาส่งเสียงร้องเหมือนลาในพุ่มไม้
และเบียดเสียดกันอยู่ใต้พุ่มไม้หนาม
๘ คนโง่เขลาและไร้ชื่อเสียงเรียงนาม
พวกเขาถูกขับไล่ออกจากแผ่นดิน
๙ และมาบัดนี้ฉันกลายเป็นเพลงที่พวกเขาแต่งขึ้น
ฉันเป็นที่หัวเราะเยาะของพวกเขา
๑๐ พวกเขาชิงชังฉัน และออกห่างจากฉัน
พวกเขาไม่ลังเลใจที่จะถ่มน้ำลายรดหน้าฉัน
๑๑ เพราะพระเจ้าทำให้ฉันหมดกำลังและต่อสู้ไม่ไหว
พวกเขาไม่ยับยั้งเมื่อเห็นฉัน
๑๒ หมู่คนร้ายโจมตีฉันทางด้านขวา
พวกเขาดันเท้าฉัน
และก่อเชิงเทินประชิดตัวฉันเพื่อทำให้วอดวาย
๑๓ พวกเขากีดกั้นฉันทุกหนทาง
และพยายามทำให้ฉันวิบัติโดย
ไม่ต้องให้ใครมาช่วย
๑๔ พวกเขาทะลวงกำแพงเข้ามา
และถาโถมตัวเข้าหาฉัน
๑๕ ฉันตกใจกลัว ศักดิ์ศรีของฉันหายไปกับสายลม
และความมั่งมีของฉันสูญไปอย่างเมฆ
๑๖ และบัดนี้หัวใจฉันแตกสลาย
ความทรมานครอบงำฉันเป็นเวลานาน
๑๗ ฉันปวดกระดูกในยามค่ำคืน
ความปวดไม่ทุเลาลง ทำให้ฉันทรมานมาก
๑๘ เสื้อผ้าฉันถูกกระชาก
มันรัดตัวฉันเหมือนปกเสื้อตัวใน
๑๙ พระองค์เหวี่ยงฉันลงในตม
ฉันเป็นเหมือนผงคลีดินและเถ้าถ่าน
๒๐ โอ พระเจ้า ข้าพเจ้าร้องเรียกถึงพระองค์ ขอความช่วยเหลือ และพระองค์ไม่ตอบข้าพเจ้า
ข้าพเจ้าอธิษฐาน และพระองค์ก็เพียงแต่มองข้าพเจ้า
๒๑ พระองค์ร้ายต่อข้าพเจ้า
พระองค์ใช้อานุภาพของพระองค์ทำร้ายข้าพเจ้า
๒๒ พระองค์ให้ลมหอบข้าพเจ้าขึ้นไป ข้าพเจ้าถูกพัดไปกับสายลม
และพระองค์ให้พายุฉุดกระชากตัวข้าพเจ้าขึ้นๆ ลงๆ
๒๓ เพราะข้าพเจ้าทราบว่าพระองค์จะพาข้าพเจ้าไปถึงซึ่งความตาย
และไปยังที่ซึ่งกำหนดไว้สำหรับทุกชีวิต
๒๔ แน่นอน ไม่มีใครทำร้ายคนที่สูญสิ้นทุกสิ่ง
เขาร้องขอความช่วยเหลือเมื่อประสบทุกข์
๒๕ ข้าพเจ้าร้องไห้เมื่อคนประสบความลำบาก
และจิตวิญญาณของข้าพเจ้าเศร้าโศกกับคนยากไร้มิใช่หรือ
๒๖ แต่เมื่อข้าพเจ้าหวังในสิ่งดี ความชั่วก็มาถึง
และเมื่อข้าพเจ้ารอคอยความสว่าง ความมืดก็ประชิดตัว
๒๗ ส่วนลึกในใจข้าพเจ้าปั่นป่วนและไม่เคยสงบ
ความทุกข์ทรมานปะทะข้าพเจ้า
๒๘ ข้าพเจ้าดำเนินไปในความมืด ปราศจากแสงอาทิตย์
ข้าพเจ้ายืนในที่ชุมนุมและร้องขอความช่วยเหลือ
๒๙ ข้าพเจ้าเป็นพี่น้องกับพวกหมาใน
และเป็นเพื่อนกับนกกระจอกเทศ
๓๐ ผิวหนังข้าพเจ้าดำคล้ำและลอกหลุดออก
กระดูกข้าพเจ้าร้อนผ่าว
๓๑ เสียงจากพิณเล็กของข้าพเจ้ากลายเป็นเสียงคร่ำครวญ
และเสียงปี่กลายเป็นเสียงของบรรดาผู้ร้องรำพัน